Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΜΙΑΣ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗΣ

Η σκηνή εξελίσσεται σε ένα ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο όπου συνόδευσα συγγενικό πρόσωπο για προγραμματισμένη μαγνητική τομογραφία.
Λοιπόν είμαστε στο σημείο όπου το εξεταζόμενο άτομο βρίσκεται αραγμένο στον συρόμενο διάδρομο και εντός του ειδικού κυλινδρικού μαγνήτη, έτοιμο να υποστεί αυτήν την οδυνηρή εμπειρία.
Και τότε ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται μία καλλίγραμμη κοπέλα η οποία χωρίς να μου δώσει καμία σημασία, ούτε καλημέρα δηλαδή, σταματάει μπροστά από την νεαρή ακτινολόγο και πριν εκείνη προλάβει να πατήσει τα πλήκτρα εκκίνησης της εξέτασης ξεκινάει τον εξής απίστευτο διάλογο πάνω από τα πληκτρολόγιο του μαγνητικού τομογράφου.
«Τι είναι αυτό που μου είπες από το τηλέφωνο για τον Πέτρο»
«Σου είπα ακριβώς αυτά που είδα. Δηλαδή ότι τον συνάντησα πριν δύο μέρες στην καφετέρια με μια άλλη κοπέλα και μου είπε ότι τα ξανάφτιαξε με τον παλιό του δεσμό»
Η κοπέλα γουρλώνει τα μάτια, το πρόσωπο της κοκκινίζει και ξεσπάει σε κλάμα.
Δεν ντρέπεται ούτε εμένα, που είμαι ξένο σώμα στην ιδιότυπη παρέα και κλαίει γοερά.
Είναι να την λυπάσαι. Πάει το μακιγιάζ. Το κατέστρεψε ο άπιστος Πέτρος.
Η φίλη-ακτινολόγος προσπαθεί να την παρηγορήσει. « Έλα μωρέ που στεναχωριέσαι γ΄αυτόν τον βλάκα. Παράτησε τον»
Δεν ξέρω ποιόν να προτωλυπηθώ. Το συγγενικό πρόσωπο που νομίζει ότι η μαγνητική του ξεκίνησε η την στραπατσαρισμένη κοπέλα.
«Θα τον σκοτώσω τον μ....α » ακούγεται η αποφασιστική φωνή της νεαρής απατημένης.
«Περίμενε να ξεκινήσω την εξέταση και τα λέμε»
Θεέ μου μας θυμήθηκε. Ξεκινάει επιτέλους πατώντας με μανία τα καταραμένα πλήκτρα και δείχνοντας την δυσαρέσκεια που δεν την αφήνουν να ασχοληθεί με το δράμα της φίλης της, φωνάζει δυνατά προς το ανυποψίαστο ανασκελωμένο εξεταζόμενο « ΔΕΝ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ»
Μια κουβέντα είναι δεν αναπνέουμε. Πόση ώρα δεν αναπνέουμε έχει σημασία.
«Γιατί να τον σκοτώσεις τον μ....α. Δείξε ανωτερότητα και κάνε πως δεν σε πειράζει. Όσο για την παλιά του γκόμενα, δεν μπορώ να πω, είναι πολύ ωραία κοπέλα» (ρίχνει αλάτι στις ανοιχτές πληγές και δείχνει να το ευχαριστιέται).
«Σιγά την ωραία! Την έχω δει και δεν λέει τίποτα»
«Την έχεις δει; »
Σηκώνομαι ανήσυχη, έτοιμη να επέμβω για να επαναφέρουμε την χαμένη αναπνοή του συγγενούς και τότε ακούγεται το λυτρωτικό «ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ»
Δόξα το Θεό! Αναπνέουμε και πάλι!
«Πότε την είδες; »
«Πριν ένα χρόνο τον έπιασα πάλι μαζί της αλλά μου είπε ότι ήταν τυχαίο»
«Καλά είσαι πολύ βούρλο. Πως μπόρεσες να τον πιστέψεις. Μάλλον τα ζητάει η καρδούλα σου. Άκου τυχαίο»
Αξίζει να σημειώσω ότι πλέον η ακτινολόγος έχει αφοσιωθεί στο δράμα της φίλης της και η μαγνητικούλα καταντάει μια σκέτη ξεπέτα από τις χειρότερες του είδους.
Και τότε ακούγεται και πάλι «ΔΕΝ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ»
Όχι πάλι Θεέ μου!
Μετράω μέσα μου με μανία τα δευτερόλεπτα που περνάνε, γνωρίζοντας ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κρατήσει την αναπνοή του για περίπου 45-60 δευτερόλεπτα, και το συγγενικό πρόσωπο δυστυχώς δεν ήταν προπονημένο να φτάσει το παγκόσμιο ρεκόρ του Τζιανλούκα Τζενόνι που κράτησε την αναπνοή του για 7 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα και έτσι εγώ συνεχίζω με αγωνία να μετράω 51,52,53,54............. «ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ» ακούστηκε η αγριοφωνάρα της ακτινολόγου.
Ουφ!
Και μόνο ό τόνος της φωνής της σου έφερνε φόβο.
Που την βρήκε τέτοια αγριοφωνάρα ένα ιατρικό δείγμα γυναίκας(1.50 με τα χέρια σε ανάταση).
«Τώρα τα καταλαβαίνω όλα» λέει κλαίγοντας η μοιραία νεαρά.
«Με είχε φλομώσει στο ψέμα και εγώ το ζόμπι τον πίστευα»
Ο διάλογος συνεχίζεται με αμείωτο πάθος και δεν λείπουν οι δραματικές στιγμές όπως η ξαφνική αδιαθεσία της απατημένης η οποία υπό το βάρος των λεγομένων της ̎ καλής ̎ φίλης λυγίζει συναισθηματικά και σωματικά και αποχωρεί από το σκηνικό τρέχοντας και κλαίγοντας με αναφιλητά.
Γιούπι!!! Έφυγε!
Δόξα το Θεό τώρα θα συνεχίσουμε με ησυχία την μαγνητικούλα μας.
Μπροστά στο δράμα του συγγενούς μου δεν υπολόγιζα το δράμα της απατημένης.
Ε τι θα κάνει τώρα η ακτινολόγος. Λογικά θα πρέπει να συνεχίσει την εξέταση και να αφοσιωθεί σε αυτήν.
Έτσι λέτε;
Έτσι φαντάστηκα και εγώ καθότι η μισή μερίδα γυναίκας σηκώθηκε και έριξε μια ματιά στον ξεχασμένο ασθενή και φάνηκε να αποφάσισε να ασχοληθεί με το αντικείμενο.
«ΔΕΝ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ» ούρλιαξε και πάλι με το γνωστό στυλ της.
Και τότε..........Παναγιά μου, δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει σήμερα.
Στο γνώριμο σκηνικό εμφανίσθηκε η γνώριμη απατημένη και συνέχισε την κουβέντα από το σημείο ακριβώς που την είχε αφήσει.
Ηταν αποφασισμένη να μιλήσει για όλα. Και μίλησε για όλα και για ........εκείνον.
Και ξεκίνησα και πάλι το μέτρημα εγώ, και την τελευταία στιγμή θυμήθηκε η ακτινολόγος να κάνει δώρο στον συγγενή μου την ίδια την αναπνοή του κλπ. κλπ.
Αυτή δεν ήταν μαγνητική τομογραφία, ήταν η ίδια η ανάβαση του Κυρίου.
Τι απέγινε άραγε ο άπιστος Πέτρος που τίναξε στον αέρα την μαγνητικούλα μας;