ΜΗΝ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ.ΧΤΥΠΗΘΕΙΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ

Στις 03/03/2010 βρέθηκα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου για να δηλώσω την απώλεια της αστυνομικής μου ταυτότητας .Αφού διεκπεραιώσαμε τις τυπικές διαδικασίες, έφυγα από το αστυνομικό τμήμα με την εντυπώσει ότι την επόμενη μέρα μπορούσα να προσέλθω με τις φωτογραφίες και να βγάλω αυθημερόν την νέα ταυτότητα. Η εντύπωση αυτή μου δόθηκε διότι κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν μου ανέφερε ότι πρέπει να προσκομίσω κάποια δικαιολογητικά. Με άφησαν να βολοδέρνω στην άγνοια μου. Το γεγονός της αυθημερόν έκδοσης της ταυτότητας το σχολιάσαμε μάλιστα ευμενώς στο περιβάλλον μου, λέγοντας ότι αυτή είναι μια ευχάριστη εξέλιξη στην επικρατούσα γραφειοκρατία.

Αμ δε,όμως, καθότι «άλλες οι βουλές των ανθρώπων και άλλες οι βουλές του Κυρίου»


Όταν εμφανίστηκα την επόμενη μέρα στο τμήμα,έπεσα στον έναν εκ των τριών υπαλλήλων που ασχολήθηκαν με την έκδοση της ταυτότητας,και εμβρόντητη άκουσα την εξής ερώτηση.

-Έχετε φέρει μαζί σας μάρτυρα;
- Χρειάζομαι και μάρτυρα;Και αν πρέπει να φέρω μάρτυρα γιατί δεν μου το είπατε την προηγούμενη μέρα;
-Δεν μας ρωτήσατε κυρία μου.
-Αν δεν σας ρωτήσουμε, αποκλείεται να αναλάβετε εσείς την πρωτοβουλία να μας ενημερώσετε; Μα τι παράλογη λογική είναι αυτή.
Αυτό που κάνετε –τους είπα ,δεν είναι καθόλου σωστό, γιατί ο πολίτης δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει τι δικαιολογητικά πρέπει να προσκομίσει. Δηλαδή σας είναι τόσο δύσκολο να ενημερώνεται κάθε πολίτη για το είδος των δικαιολογητικών που χρειάζεται για να μην πηγαινοέρχεται και χάνει χρόνο και χρήμα και μένει και χωρίς ταυτότητα.
Και ακούστε την απάντηση που έλαβα.
-9 στους 10 μας ρωτάνε για τα δικαιολογητικά. Εσείς δυστυχώς δεν μας ρωτήσατε. Και η Φαλακρή Τραγουδίστρια του Ιονέσκο θα έβγαζε μαλλιά ακούγοντας αυτήν την παράλογη απάντηση. Γενικός οι διάλογοι είχαν κάτι από την παραδοξολογία των έργων του μεγάλου Ρουμάνου.
-Δηλαδή -τους είπα-είμαι η δέκατη και δυστυχώς άτυχη, αφού δεν είχα την προνοητικότητα να σας ρωτήσω.
-Σας είναι τόσο δύσκολο, αφού δεν θέλετε να ενημερώνεται τον πολίτη να φωτοτυπήσετε μικρά χαρτάκια και να τα δίνεται στον ενδιαφερόμενο να μην πηγαινοέρχεται σαν την άδικη κατάρα.
-Απολαύστε την απάντηση που έλαβα.-Εμείς δεν έχουμε χαρτί για άλλες εργασίες, θα βρούμε για τα δικαιολογητικά;(τόσο χάλια είμαστε κύριε Υπουργέ, η η οκνηρία και έλλειψη παντελούς εργασιακής φαντασίας έχει καταλάβει τους προστάτες του νόμου;


Όλη μου η προσπάθεια εστίαζε στο να καταλάβουν ότι δεν είναι σωστή η αντιμετώπιση των πολιτών, αφού δεν συμπεριλαμβάνει και την ενημέρωση τους για την προσκόμιση των δικαιολογητικών. Στον διάλογο με τους δύο αστυνομικούς(εκ των οποίων ο ένας αντικαθιστούσε τον απόντα εκείνη την στιγμή διοικητή, κατά τα λεγόμενα τους),άκουσα τον αστυνομικό να παραδέχεται την ευθύνη τους, λέγοντας μου «Δεν μπορούμε να πληρώνουμε εμείς τα λάθη άλλων, που δεν κάνουν σωστά την δουλειά τους» και «δεν είμαστε όλοι ίδιοι » και οφείλω να πω ότι ανακουφίστηκα ,γιατί σκέφτηκα να σταματήσω την απαίτηση για παροχή εξηγήσεων.
Έλα όμως που μπήκε στο γραφείο ο αστυνομικός στον οποίο έκανα την δήλωση απώλειας(ακούγοντας προφανώς τον διάλογο μας) και το σκηνικό άλλαξε άρδην.
Ο αστυνομικός που προηγουμένως θαρραλέα παραδέχτηκε την ευθύνη τους, με την έλευση του συναδέλφου του δείλιασε άνανδρα, και συνέχισε την επίθεση ,συνεπικουρούμενος αυτήν την φορά και από τον αστυνομικό που ήταν και η πέτρα του σκανδάλου.
Ήμουνα λοιπόν μία γυναίκα εναντίον τριών ψιλών και γεροδεμένων ανδρών(όρθιοι και οι τρείς και εξαγριωμένοι), των οποίον το μόνο μέλημα ήταν πως θα την αποστομώσουν και θα την κάνουν να παραιτηθεί και να φύγει ταπεινωμένη.
Για σκέψη να ακούσουν την συμβουλή μου(για καλύτερη ενημέρωση του πολίτη) ούτε λόγος.
Στην διάρκεια της στιχομυθίας, μας, επέστρεψε στο τμήμα και ο διοικητής του τμήματος.
Κάποια στιγμή λοιπόν, μην αντέχοντας το παράδοξο του πράγματος και την ατέρμονη κουβέντα με τους τρεις αστυνομικούς για το ποιος φταίει που πηγαινοέρχομαι στο τμήμα, ζήτησα να δω τον διοικητή του τμήματος και πήγα στο γραφείο του.
Στο γραφείο του διοικητή με ακολούθησαν και οι αστυνομικοί.
Εκεί είδα έναν άνθρωπο που φόρεσε για την περίσταση το πιο αυστηρό και βλοσυρό προσωπείο του και κατάλαβα ότι το παιχνίδι ήταν χαμένο. Δεν είχε καν την λεπτότητα να βγάλει από το γραφείο του τους αστυνομικούς για να του εκθέσω κατ ιδίαν το πρόβλημα που προέκυψε και να του επισημάνω ότι καλό θα ήταν να επιληφθεί του θέματος για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών (θράσος που έχω). Κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να έβρισκα το δίκαιο μου και ότι αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος αποκλείεται να με άκουγε με την αντικειμενικότητα που θα έπρεπε.
Όταν λοιπόν με ρώτησε αν έχω κάτι να του πώ, απάντησα ότι δεν έχω να του πώ τίποτα και το μόνο που θέλω είναι να μου δώσουν ένα σημείωμα με τα δικαιολογητικά που θα προσκόμιζα και να φύγω. Ήμουν χάλια, και έτοιμη να βάλω τα κλάματα(ολόκληρη γυναίκα) και δεν ήθελα να τους δείξω πόσο αδύναμη αισθανόμουν.
Στο γραφείο του διοικητή ο αστυνομικός μου έγραψε τα δικαιολογητικά για την έκδοση αστυνομικής ταυτότητας και μου τα έδωσε (πόσο απλό ήταν και θα μπορούσε να το είχε κάνει την πρώτη μέρα).
Πριν φύγω σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να υφίσταται αυτή η παράδοξη κατάσταση και ότι κάτι πρέπει επιτέλους να αλλάξει.

Σκέφτηκα να κάνω μια αναφορά στα αρμόδια όργανα της πολιτείας για να μην συνεχίσουν να αυθαιρετούν η να εκτελούν πλημμελώς τα καθήκοντα τους οι αστυνομικοί.
Και έτσι ,αφού τους ενημέρωσα ότι θα κάνω επώνυμη καταγγελία τους ζήτησα να μου δώσουν τα ονόματα τους. Ο πρώτος στον οποίο απευθύνθηκα λέγοντας του «θα ήθελα το όνομα σας παρακαλώ» αρνήθηκε στην αρχή αλλά βλέποντας την επιμονή μου και την προτροπή μου να μου δώσει το όνομα του ,γιατί δεν μπορεί να αρνείται την παροχή των στοιχείων του μου έδωσε το όνομα του.
Ο έτερος της παρέας αρνήθηκε μέχρι τέλους παρότι επανέλαβα επανειλημμένως την παράκληση μου. Η απάντηση του ήταν αυστηρή και απόλυτη. «Δεν σας δίνω το όνομα μου»
Η συμπεριφορά τους ήταν ανάρμοστη και αγενής.
Και όλα αυτά εξελίχθηκαν μπροστά στα μάτια του αμίλητου και βλοσυρού διοικητή.
Είναι απίστευτο αλλά ο διοικητής με όλη την στάση του επιδοκίμαζε την άρνηση των αστυνομικών να μου δώσουν τα ονόματα τους.
Το άρθρο του Κώδικα Δεοντολογίας των Αστυνομικών(Π.Δ.254/2004,Φ.Ε.Κ.238/Α΄) που λέει ότι ο αστυνομικός «Εφαρμόζει το νόμο με κοινωνική ευαισθησία και ουδέποτε υπερβαίνει τα επιτρεπόμενα όρια της διακριτικής ευχέρειας που του παρέχεται και όταν τα υπερβαίνει υποχρεούται να δηλώνει την ιδιότητα, την ταυτότητα και την Υπηρεσία του», μοιάζει να μην το γνωρίζουν οι αστυνομικοί του τμήματος της περιοχής μου μαζί με τον διοικητή τους.
Όλα αυτά που σας περιγράφω θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν πολύ απλά και ανθρώπινα μου λέγανε μια συγνώμη για την αμέλεια τους .Δεν είναι κακό να αμελήσεις, να ξεχάσεις κάτι.
Είναι άσχημο έως απάνθρωπο να θέλεις να πείσεις ότι εσύ έχεις το αλάνθαστο και με τρόπο που τρομοκρατεί τον ταλαίπωρο πολίτη, δείχνοντας του ότι εσύ είσαι η εξουσία και μετράει ο δικός σου (τόσο παράλογος) λόγος
Όταν έφυγα από το τμήμα, μπήκα στο αυτοκίνητο και έβαλα τα κλάματα. Κλάματα αδυναμίας και ταπεινοσύνης.
Στο τμήμα εκτός από την δυσάρεστη επαφή με τους εκπροσώπους του νόμου, είχα και ένα συγκινητικό στιγμιότυπο και πιο συγκεκριμένα την στιγμή που βρέθηκα μπροστά από τον αξιωματικό υπηρεσίας(την πρώτη μέρα της παρουσίας μου εκεί), ένα αμούστακο και ευγενέστατο παιδί που ενώ κρατούσε και διάβαζε την δήλωση απώλειας της ταυτότητας που είχα κάνει, μου είπε το εξής φανταστικό. "Την ταυτότητα σας παρακαλώ".
-Την ταυτότητα; Μα δεν έχω ταυτότητα γιατί την έχω χάσει και το χαρτί που κρατάτε και διαβάζετε είναι η δήλωση απώλειας.
Η αντίδραση του νεαρού αστυνομικού ήταν απίστευτη για τα αστυνομικά ήθη (του τσαμπουκά δηλαδή),καθώς έσκυψε το κεφάλι και τα μάγουλα του κοκκίνισαν από ντροπή.
Πραγματικά, ντράπηκε απλά και ανθρώπινα για την απροσεξία του και μου το έδειχνε τόσο φανερά και γλυκά, ζητώντας μου παράλληλα συγνώμη, που βούρκωσα από συγκίνηση. .Είχα τόσο καιρό να ζήσω ανάλογη σκηνή στις επαφές μου με τους εκπροσώπους της πολιτείας που συγκινήθηκα. Που να καταλάβει το παιδί ότι ήθελα να τον αρπάξω στην αγκαλιά μου και να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ικανότητα να ντρέπεται και να συμπεριφέρεται σαν φυσιολογικός άνθρωπος και όχι σαν υπεράνθρωπος.
Αυτά τα κοκκινισμένα μάγουλα του νεαρού θα τα θυμάμαι για πολύ καιρό και θα είναι βάλσαμο στην ψυχή μου και απόδειξη ότι δεν χάθηκαν όλα.
Αν έχουμε κάποια ελπίδα ακόμη να αλλάξουμε κάτι στην νοοτροπία
των προστατών του νόμου είναι αυτά τα κόκκινα μάγουλα του νέου που μας δίνουν ελπίδα ότι με την αμέριστη αρωγή της πολιτείας αυτοί οι λίγοι που μπορούν και κοκκινίζουν θα γίνουν περισσότεροι.
Υπάρχει λόγος κύριε Υπουργέ να αισθάνομαι " persona non grata" στην ίδια την πατρίδα μου;