FOCUS BLOCUS

                            Καλέ, μας χαιρετάς η μας μουντζώνεις;

Μια φορά και έναν καιρό στον μικρό κήπο της Ανδρου, με ντοματιές και πιπεριές εμφανίστηκε ένας μεγαλόσωμος ποντικός και την έκανε συστηματικά ταράτσα με τα προϊόντα του κήπου μας.Το θράσος του ήταν μεγάλο όσο και το μπόι του.
Μετά από το θράσος του να τρώει τις ντομάτες μπροστά στα μάτια μας και να πηγαίνει κουνιστός, λυγιστός να αράξει στο κονάκι του για να χωνέψει ,δεν το αντέξαμε και είπαμε να βάλουμε μια τάξη στον κήπο.Να το παίξουμε ιδιοκτήτες του κήπου βρέ αδελφέ.
Η πρώτη σκέψη ήταν να τον πετροβολήσουμε με έναν ωραιότατο σχιστόλιθο, που τόσους διαθέτει το οικόπεδο. Αντε και τον πετροβολούμε και τον πετυχαίνουμε.
Το τριχωτό πτώμα ποιος θα το μαζέψει για να το παραχώσει. Εγώ η η κολώνα του σπιτιού;
Αμφότεροι δεν φημιζόμαστε για θάρρος και γενναιότητα .
Το αντίθετο θα έλεγα ,καθότι όταν ο Θεός μοίραζε αυτό το προσόν, εμείς μάλλον λείπαμε.

Μετά από ώριμη σκέψη αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε πιο μοντέρνες τεχνικές και προμηθευθήκαμε ειδικούς κόκκινους κύβους ποτισμένους με χημική ουσία οι οποία προκαλεί εσωτερική αιμορραγία σε αυτό το λάθος της φύσης.

Κοίτα που κάνει κοιλιακούς με την φάκα!

Στολίσαμε τον κήπο μας με τους ωραιότατους κύβους και περιμέναμε.
Δεν θα το πιστέψετε αλλά ο ποντικός έρχεται κάθε μέρα, τρώει 3-4 κύβους και πάει για σιέστα στην φωλιά του. 9 μέρες ταΐζουμε αυτό το σιχαμερό πράμα και δεν λέει να τα τινάξει.
Μην γελάτε.Το πρόβλημα είναι μεγάλο καθότι η κολώνα του σπιτιού μου δήλωσε ότι δεν πρόκειται να αγγίξει τις τροφαντές ντοματούλες που με τόσον κόπο φύτεψα.
Για τέτοιο σιχασιάρη μιλάμε. Όχι πως εγώ πρόκειται να κάνω κάτι διαφορετικό.
Την ίδια πετριά έχω φάει και εγώ με τον τρελλοπόντικα, και την ίδια σιχαμάρα.

Όπως καταλαβαίνετε την νύφη θα την πληρώσουν οι ανυποψίαστοι φίλοι και συγγενείς οι οποίοι θα τρώνε τις ντοματούλες μας και θα γλείφονται, γιατί εγώ δεν πρόκειται να πετάξω την σοδιά μου επειδή το θέλει αυτό το τριχωτό έκτρωμα της φύσης.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ορκιστώ ότι θα τις πλένω με επιμέλεια.

Αν υποψιαστώ ότι θα ξαναβρώ τον ποντικό μετά την επιστροφή από την Αθήνα στο οικόπεδο να μου βγάζει την γλώσσα δεν θα το αντέξω . Θα τον φάω λάχανο με την μεγαλύτερη πέτρα του οικοπέδου και θα φέρω τον τρελό του χωριού(Μήτσο τον λένε) να μαζέψει το πτώμα του. Τον ταΐζω που τον ταΐζω(τον Μήτσο βεβαίως,βεβαίως) ας κάνει και κάτι χρήσιμο.

Η παροιμία που λέει "οταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια" δεν ισχύει στην περίπτωση του δικού μας τρωκτικού. Κοιτάξτε θράσος. Δεν υπολογίζει την παρουσία της γάτας και συνεχίζει ακάθεκτος να μασουλάει το δηλητήριο λες και είναι τυράκι.

Εδώ ταιριάζει το παρακάτω ανέκδοτο:

Τρία ποντίκια τα πίνουν. Το πρώτο:

- Κάθε πρωί, κάνω μια βόλτα στο σπίτι, ότι ποντικοφάρμακο βρω το μαζεύω και το πίνω με τον πρωινό καφέ!

Το δεύτερο:

- Εγώ κάθε πρωί πάω στην ποντικοπαγίδα, την απασφαλίζω, κάνω καμιά τριανταριά πουσάψ με την μπάρα και στο τέλος τρώω και το τυρί.

Το τρίτο τους κοιτάει όλο συγκατάβαση και βαρεμάρα.

- Εγώ θα την κάνω, αρκετά μου τα πρήξατε, πάω σπίτι να γαμήσω τη γάτα.

Λέτε ο ξεδιάντροπος ποντικός να βατέψει την γάτα μας?